خردمندی یا موهوم پرستی فتحعلی شاه قاجار (1239-1212ه.ق) و نقش آن در توسعه یا انحطاط ایران

دوره سلطنت فتحعلی شاه قاجار (1238-1212 ه. ق) از این لحاظ که سرآغاز بسیاری از تحولات در تاریخ معاصر ایران بشمار می رود اهمیت دارد. این دوره مقارن بادوره تثبیت حکومت قاجارها پس از پراکندگی سیاسی حدودآ هشتاد ساله (انقراض صفویان تا تاسیس سلسله قاجار) می باشد. شکست در نبرد با روسیه و از دست رفتن بخشی از سرزمین های کشور از یک سوی همواره فتحعلیشاه قاجار را درمعرض اتهام بی کفایتی، عیاشی، خرافه پرستی و بی لیاقتی قرار داده و از سوی دیگر برخی از اقدامات او که منجر به استقرار نظام قاجار ها گشت و بکارگیری افرادی مانند خاندان قائم مقام فراهانی و عباس میرزا و میرزا شفیع مازندارانی که از درایت سیاسی برخوردار بودند وضعیتی را ایجاد کرد که در آثار نویسندگان داخلی و گزارش های بیگانگان هوشیاری سیاسی وخردمندی اداری وی را مورد تاکید قرار می داد. این پژوهش در صدد تبیین چیستی وچرایی موهوم پرستی یا خردمندی فتحعلی شاه قاجار و توجه به تاثیرهر دو (خردمندی یا موهوم پرستی) آن ها در توسعه یا انحطاط کشور دارد.